Αυτή την σκάλα την πρωτοανέβηκα πριν εξήντα και κάτι χρόνια. Παιδί ακόμα έμαθα τον δρόμο που οδηγούσε στον μεγαλύτερο - για μένα - θησαυρό. Τα βιβλία!
Κι αφού τον έμαθα τον ακολουθούσα σχεδόν κάθε εβδομάδα. Η κλασική έξοδος είχε σινεμά στην Σταδίου - αλλά πριν, επίσκεψη στα βιβλία για ενημέρωση ή (αν υπήρχε χαρτζιλίκι) αγορά.
Μέρος μαγικό, μέρος μυθικό, η είσοδος στη γνώση, την ονειροπόληση, την φυγή. Έχει μείνει ακριβώς όπως ήταν τότε. Μπήκα σήμερα και ανατρίχιασα.
Το ίδιο παραμένει το γύρισμα της σκάλας, φορτωμένο βιβλία και μικρές αφίσες. Κι επάνω ο ...παράδεισος.
Εδώ πρωτογνώρισα Camus, Sartre, Proust, Char - όλη την νεότερη Γαλλική λογοτεχνία και σκέψη. (Τα Αγγλικά βιβλία από τον Παντελίδη και τα Ελληνικά από την Εστία - πάλι τότε στη Σταδίου).
Μεγαλύτερος (και πιο εύρωστος οικονομικά) από εδώ αγόραζα τις υπέροχες εκδόσεις της Pleiade, δερματόδετες σε λεπτό ριζόχαρτο με τα άπαντα όποιου άξιζε να έχει άπαντα.
Οι χώροι έμειναν ίδιοι, αλλά γυμνοί πια από βιβλία. Το μαύρο ξύλο γυαλίζει ακόμα. Στα ράφια, αντί για τις πυκνές ράχες, τώρα εξώφυλλα ανοιχτά, αραδιασμένα, να γεμίζουν τον χώρο. Pleiade πια δεν υπάρχει - μόνο με παραγγελία... Κι όμως - τι ατμόσφαιρα! Κοντά του όλα τα άλλα βιβλιοπωλεία θυμίζουν σουπερμάρκετ.
Σε λίγο θα συμπληρώσει τα εκατό του χρόνια αυτός ο σπουδαίος ναός του πνεύματος. Θα προλάβει; Θυμάμαι ακόμα τον γέροντα ιδρυτή του, καμπουριασμένο επάνω σε σωρούς βιβλίων - ή μην ήταν κατάστιχα; Η καθηγήτρια μου των Γαλλικών (με την γαλλική της προφορά) τον έλεγε Κοφμάν. Αλλά οι περισσότεροι τον πρόφεραν στα Γερμανικά κι ας μην είχε πουλήσει ένα Γερμανικό βιβλίο.
