Κυριακή, Φεβρουαρίου 09, 2014

Ένα πολύ αργό Σαββατοκύριακο


Περιμένουμε. Δεν περνάει η ώρα. Με τίποτα. Είναι Κυριακή και από την Παρασκευή μοιάζει να μας χωρίζουν χρόνια.
Οι εξετάσεις θα βγουν την Δευτέρα το βράδυ. Κι άλλα χρόνια θα περάσουν ως τότε.

Εδώ και πολλές μέρες είχε πάψει να τρώει. Κρυβόταν σε γωνιές και δεν εμφανιζόταν – αυτός που πάντα έτρεχε για αγκαλιά. Δοκιμάσαμε να τον πιάσουμε για να τον πάμε στο γιατρό. Ξαφνικά ζωντάνεψε και αμύνθηκε τόσο, που παίρνω τρεις μέρες τώρα αντιβίωση.
Την άλλη μέρα πήραμε από τον γιατρό μία ένεση – κι ενώ τον κρατούσα αγκαλιά (άλλη μία φορά με εμπιστεύθηκε) έγινε η ένεση και τον παρέλυσε.

Ο γιατρός διέγνωσε ίκτερο αλλά και νεφρική ανεπάρκεια. Τελεσίδικα πράγματα. Όμως δεν ήθελε να βασιστεί στην κλινική εικόνα και πήρε αίμα για ανάλυση. Έβαλε ορό (ήταν αφυδατωμένος) και μας είπε να τον αφήσουμε εκεί μέχρι να έχουμε σίγουρες απαντήσεις.
Το παιδί της σκύλας.

Πριν δέκα χρόνια ένα μεγάλο θηλυκό λυκόσκυλο ήρθε στο εξοχικό μας. Πίσω του τρία γατάκια βρέφη – πιθαμές. Ξάπλωσε και τα θήλαζε.

Κάποια μέρα χάθηκε το λυκόσκυλο και τα δύο γατάκια. Έμεινε το πιο όμορφο. Μακρύτριχο, φουντωτό, με μία τεράστια ουρά σαν σκίουρου.
Πολύ μικρό ακόμα, πέρασε άσκημη πνευμονία. Άνοιγε το στόμα και πάλευε να αναπνεύσει. Ο γιατρός τον είχε ξεγράψει. Αλλά με πολλή φροντίδα και αγάπη, τον σώσαμε.

Ήταν ο πιο αξιοπρεπής γάτος που γνώρισα. Όλοι οι άλλοι ζητιάνευαν όταν καθόμασταν στο τραπέζι. Αυτός δεν ήρθε ποτέ. Το μόνο που ζητούσε: αγκαλιά.

Τεράστιος και επιβλητικός, ήταν παράδοξα φοβητσιάρης. Ακόμα και μένα, που με ακολουθούσε σαν σκυλάκι, με φοβόταν. Σε κάθε απότομη κίνηση, έτρεχε να κρυφτεί.
Σκέπτομαι πώς θα τρέμει τώρα στο ιατρείο, παρέα με εγχειρισμένα σκυλιά και στειρωμένα γατιά, άγνωστες μυρωδιές και φωνές.

Αργεί πολύ η Δευτέρα βράδυ – και γι αυτόν και για μας. Λείπει από το σπίτι, ο σύντροφος. Κι εγώ με δυσκολία γράφω χωρίς την ζεστασιά του στην αγκαλιά μου.



Δευτέρα βράδυ:
Οι εξετάσεις έδειξαν ότι εχει βαρύ ίκτερο, μεγάλη αναιμία και πρέπει να ερευνηθεί αν έχει καρκίνο. Αύριο θα κάνει υπέρηχο. Τον φέραμε σπίτι να νιώθει σε οικείο περιβάλλον. Αν δεν έχει καρκίνο, υπάρχει ένα 10% να υποστρέψει ο ίκτερος. 

Πολύ δύσκολα τα πράγματα.

Τρίτη βράδυ:

Κοιμήσαμε το Τάκι. Η κατάστασή του κρίθηκε μη αναστρέψιμη.

Ευχαριστώ.